Švicarski sir uvijek se opisuje kao sir sa rupama. Ima čvrsto tijelo i orašast, ali sladak ukus. Takođe, ima vrlo malo soli u poređenju sa drugim sirevima, kaže Mark Džonson, istaknuti naučnik u Centru za istraživanje mliječnih proizvoda na Univerzitetu “Wisconsin”.
Prvi put je napravljen u 14. vijeku u Švicarskoj, tačnije u Alpima.
Zapostavljena namirnica koja se najviše jela kad smo bili najsiromašniji, a bomba je zdravlja.
Samo pet grama ove supernamirnice štiti jetru i štitnjaču.
“Bio je to tvrdi sir koji je imao dugi rok trajanja i lako se mogao transportovati niz planine gdje se proizvodio. Danas se, međutim, izraz švicarski sir ne odnosi na to odakle sir dolazi, već na vrstu sira, na to kako se sir proizvodi”, pojasnio je Džonson.
Prema njegovim riječima, proizvođači sira dodaju posebnu bakteriju zvanu Propionibacterium shermanii.
“Ova bakterija fermentiše mliječnu kiselinu i proizvodi ugljični dioksid. Ugljični dioksid se skuplja na određenim mjestima u siru i stvara velike mjehuriće. Nijedan drugi sir ne koristi ovu kulturu, osim švicarskog i drugih verzija švicarskog sira, kao što su baby Swiss, Maasdam, Jarlsberg i Emmentaler”, objašnjava Džonson, prenosi 24sata.
“Švicarski sir bez rupa naziva se ‘slijepi švicarac’, ali to se smatra nedostatkom. Ako vidite sir označen švicarskim koji nema rupe, to nije pravi švicarski sir i neće imati ukus ili teksturu koju tražite”, kazao je Džonson, prenosi rd.com.
